Του Παντελή Μπουκάλα
Και ο επί μακρόν αναμενόμενος θάνατος, θάνατος είναι. «Υλη αδίδακτη» παραμένει και για όσους τελευτούν αλλά και για τους περιλειπόμενους, όσες φορές κι αν έχουμε μαθητεύσει στο «όντως φοβερώτατον μυστήριόν» του, όσο εξοπλισμένοι κι αν υποτίθεται πως είμαστε άλλοι από τη φιλοσοφία και τη στοχαστική ποίηση, που επιμένουν αρχαιόθεν να υποδεικνύουν τη φυσικότητα του γεγονότος, κι άλλοι από την πίστη, που υπόσχεται μια δεύτερη, μεταθανάτια ζωή. Αναμενόμενος θα ’ταν κι ο θάνατος της Νόννας, της μητέρας του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού. Αυτό, ωστόσο, δεν απέτρεψε τον κορυφαίο θεολόγο να συνθέσει 51 επιτύμβια επιγράμματα για την τελευτή της («αν πρέπει να της δώσουμε το όνομα της τελευτής» λέει, πιθανόν αυτοπαρηγορούμενος, αφού στον χριστιανισμό η τελευτή ευφημίζεται ως εκδημία ή κοίμηση). Και μάλλον δεν πρέπει να θεωρήσουμε φιλολογικές ασκήσεις τις αλλεπάλληλες εγγραφές του, αλλά κοπιώδεις δοκιμές να αφομοιώσει ένα γεγονός που, παρά την πνευματική του εξάρτυση και την οιονεί ιδεολογική του προετοιμασία, όπως απέρρεε από την πίστη του, δεν μπορούσε παρά να το αντιμετωπίζει ως κορυφαία απώλεια, ως σημείο χωρίς επιστροφή· η ζωή είναι «μέγα καλό και πρώτο», ένα δώρο άπαξ, για όλους, όποιες και αν είναι οι διακηρυγμένες αντιλήψεις τους...
(Καθημερινή, 29-01-08)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου